Dag 9: Lake Tahoe

Heerlijk, een hele dag in Lake Tahoe! Om 8 uur ging de wekker, maar we deden lekker rustig aan en pas om half 10 zaten we in de ontbijt zaal van ons hotel. Het ontbijt was complimentary, wat dus inhoudt dat het gratis is. (Nou ja, het zit natuurlijk wel bij de prijs al bij inbegrepen, maar je hoeft er niet extra voor te betalen) Het was geen buffet, maar we kregen gewoon een menukaart met allemaal Amerikaanse ontbijt dingen er op zoals pancakes, eggs en oatmeal. Larissa nam de pancakes & eggs combo, en Sophie ging voor de traditionele Southern dish biscuits with gravy and grits. Alleen was ze een beetje misselijk geworden door de chocolademelk, dus veel van haar ontbijt heeft ze niet op kunnen eten.

Na het ontbijt ging Larissa op veiligheidsspeldjes jacht, omdat het clipje van haar bikini was gebroken. Bij de Longs Drugs hadden ze deze gelukkig en daarna is ze direct maar gaan tanken. Omdat ze toch al on the road was, ging ze ook nog maar even langs de supermarkt om onze lunch voorraad te vergroten voor in de koelbox. Ze kocht twee soorten brood (sourdough en Dutch crust), druiven en nog andere lekkere dingen voor de lunch. Sophie was intussen gewoon op de hotelkamer, foto’s aan het sorteren op de computer.

Rond een uurtje of twaalf sprongen we de auto in om een stukje om het meer heen te gaan rijden. Feitelijk hadden we namelijk het meer nog niet eens echt gezien! We waren eerst van plan om een rondje om het hele meer te gaan rijden, maar dit zou toch wel erg lang duren. Daarom besloten we op zoek te gaan naar een leuk, klein strandje waar het niet al te vol was. Dat vonden we vrij snel, bij Cave Rock, in Nevada. Lake Tahoe ligt namelijk op de grens van Nevada en California en ons hotel staat heel erg dicht bij de stateline, dus we reden zo Nevada in. We moesten $ 6 aan entrance fees betalen, maar we hadden geen cash, dus moesten we eerst weer omkeren en bij de supermarkt geld pinnen. Daar kochten we direct ook een lekkere frappuccino bij de Starbucks, zodat we die mee het strand op konden nemen. Het was inderdaad een mooi klein strandje, waar het niet al te druk was. Het water van het meer was ijskoud, maar we hebben er wel (meerdere keren) in gezwommen. Op de bodem van het meer ligt allemaal goud, maar zulke kleine stukjes dat je ze nauwelijks vast kunt pakken. Het glinstert wel heel erg.

Nadat we genoeg zon hadden opgevangen (de zonnestraling is hier boven in de bergen natuurlijk erg fel) wilden we verder rijden. Eerst stopten we nog even in het dorpje Heavenly (ja dat heet echt zo!) en hebben we wat geshopt in de Quicksilver/Roxy winkel en nog wat extra boodschappen gedaan. Larissa kwam namelijk met het goede idee om in plaats van te gaan lunchen, ergens heen te rijden voor het avondeten en dan te picknicken voor het diner. We hadden in ons hoofd het al helemaal bedacht: Een prachtige picknickspot met uitzicht over het meer met de ondergaande zon. We reden nu dus de andere kant op, langs het gedeelte dat in California ligt. We stopten als eerste bij een strand waar ze ook picknickplaatsen hadden, stond aangegeven. Deze konden we alleen niet vinden en bovendien was het een strand waar ook honden mochten komen. Dat wilden we natuurlijk niet. Dus gingen we weer de auto in en reden we nog een stuk verder. De weg liep omhoog de bergen in en op een gegeven moment kwamen we bij een uitzichtpunt. Ook hier stopten we, maar hier hadden ze geen picknicktafels, dus wilden we hier ook niet blijven om te eten. Wel hebben we hier lang gestaan om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten. Het was werkelijk waar zo mooi!

We reden nog een stukje verder en uiteindelijk kwamen we terecht bij Sugar Pine Point State Park, waar je ook entrance fees moest betalen. Er was niemand meer bij de ingang, maar er lagen wel enveloppen waar je het geld in kon doen. Eerlijk als wij zijn, betaalden we voor de toegang en reden we verder de parkeerplaats op. Vanaf de parkeerplaats zagen we een hele boel picknicktafels. Maar deze waren alleen in het bos! En wij hadden zo gehoopt op een plek met uitzicht. Omdat er op het bordje ook had gestaan dat er hier een strand was, liepen we elk een andere kant op, om het strand (+ tafel?) te zoeken. Uiteindelijk renden we naar elkaar terug met de mededeling dat we beide iets gevonden hadden! We liepen als eerste naar Larissa haar gevonden bankje toe, maar even verderop was Sophie’s picknicktafel en daar besloten we te gaan zitten, dat is toch wat handiger met al dat eten. We hadden ook de hele koelbox meegesleept, die behoorlijk zwaar was van al het eten!

Het was echt een perfect plekje. Precies waar we naar hadden gezocht! Aan het strand, met uitzicht over het meer. Echt super mooi. Goede les voor ons: Niet opgeven, gewoon doorgaan net zolang tot je vindt wat je wilt. We installeerden ons met alle spullen. We hadden dus die twee soorten brood, kipfilet, tomaatjes, komkommer, avocado, stukjes honey-glazed kip, pasta salade, hele lekkere organic vegetable chips en nog veel meer.

We zaten net lekker te eten toen er een auto naar ons toe kwam rijden, met een ranger er in. Toen hij aan kwam rijden en aanstalten maakte om te stoppen waren onze eerste gedachten van ‘oh nee hij komt ons vertellen dat het park gaat sluiten’, of ‘hij komt ons vertellen dat we hier geen troep achter mogen laten,’ maar nee. Hij vroeg ‘Are you Sophie?’ Waarop ik dus antwoordde dat ik dat inderdaad was, en tegelijkertijd dacht hoe hij dat nou kon weten? Op mijn envelope met het geld had ik immers alleen maar mijn achternaam geschreven. Hij stapte de auto uit en hield mijn portemonnee in zijn hand. Was ik dus mijn portemonnee vergeten bij de ingang! Ik had nog zo tegen Larissa gezegd toen ik ‘m neerlegde om een pen te pakken, dat ik ‘m niet moest vergeten! Wat een geluk dat de ranger ‘m kwam brengen! We maakten direct gebruik van de gelegenheid en vroegen de ranger (die volgens Larissa wel cute was, maar volgens Sophie een snor had) of hij een foto van ons wilde maken, zo bij onze perfecte picknick spot.

Nadat we genoeg hadden gegeten en ook nog eens de eendjes hadden gevoerd, gingen we maar weer weg. Terwijl we alles aan het inpakken waren, hoorde Larissa ineens een grom. Het was al flink donker en ze vroeg of ik dat geluid had gemaakt. Dat was niet zo, en ineens waren we toch wel heel erg bang voor beren. We hebben hier langs de weg namelijk bordjes gezien dat ze hier zitten, dus ineens was die afgelegen picknickplek (weliswaar in een state park) niet zo leuk meer, en wilden we maar wat graag die ranger bij ons. We liepen maar zo snel mogelijk naar boven terug naar de parkeerplaats. Gelukkig was het loos alarm, maar toch was het behoorlijk spannend. We reden terug naar het hotel en gingen eigenlijk pas vrij laat slapen.

Nu gaan we echt op berenjacht in Yosemite! Nou ja, hopelijk zien we er eentje vanuit de verte.