Dag 1: De reis

Na weken van plannen en dromen over onze grote reis, gingen we dinsdag dan echt op reis! Eigenlijk begon de trip al op maandag, toen we naar Sophie's vader in Breda gingen. Daar sliepen we een nachtje, omdat we vanuit Brussel vlogen. En gelukkig was Larissa helemaal gezond. Drie jaar geleden kreeg ze namelijk op de dag voordat we vertrokken naar North Carolina bells palsy, een gezichtsverlamming, wat de hele reis geduurd heeft. Dit keer had ze alleen wat rare problemen met haar creditcard, maar ook dit is gelukkig goedgekomen. Op dinsdagochtend vertrokken we dus al om half 7 vanuit Breda met de trein naar Brussel. We bleken wel weer echt in België te zijn; naar het perron waarvan de trein naar het vliegveld vertrok, was natuurlijk geen lift noch roltrap! Het inchecken ging vlotjes, al stond er wel een vrij grote rij. (En wij waren er al om 9.20!) We hadden bedacht dat we allebei stoelen aan het gangpad wilden, zodat we lekker onze benen konden strekken (en Sophie kennende moet ze toch ook om het half uur plassen) dus wilden we wel naast elkaar maar dan met een gangpad er tussen. Dit kon, volgens de stewardess achter de balie, én we kregen een gratis upgrade naar Economy Plus! Met extra beenruime dus!

Het was nog even spannend voor we mochten boarden...zouden we wel of niet video schermpjes bij de stoelen hebben? Drie jaar geleden hadden we namelijk echt een crappy toestel met slechts een dia scherm, maar gelukkig, dit keer zaten de schermpjes mooi vastgemonteerd in de stoel voor ons! Als eerste hebben we een aflevering van Grey's Anatomy gekeken en daarna heeft Sophie nog de animatie film Monsters vs. Aliens gekeken. De vlucht zelf verliep prima, al duurde het wel erg lang voordat we eens een keer in de richting van Groenland kwamen, laatst staan Canada en uiteindelijk Amerika. Verder hebben we ons redelijk weten te vermaken met wat boeken, muziek en geklets.

In Washington moesten we overstappen. Er stond uiteraard een hele lange rij bij de Immigration en daarna gingen we snel naar de gate. Wel snel even wat foto's gemaakt bij het bagage overzetten (wat helemaal niet mocht, werden we al snel op gewezen) en bij het eerste toeristische winkeltje wat we zagen.

We waren namelijk al wel ingecheckt voor onze volgende vlucht, maar we hadden nog geen stoelen aangewezen gekregen. En wat bleek toen? De vlucht was overboekt! Onze namen stonden op een televisie scherm, onder het lijstje met confirmed seats, dus we waren wel gegarandeerd van een plaats. Dachten we. Maar bij de balie vertelden ze ons dat de vlucht over vol was en dat we moesten wachten. Er ging nog één vlucht een uur later die dag, daarna waren er geen vluchten meer. Stiekem hadden we al visioenen dat we in Washington moesten blijven en maar langs Petra in Vienna zouden gaan en dan de volgende morgen zouden vliegen. Dat idee stond ons eigenlijk stiekem best aan! Maar uiteindelijk werd Sophie's naam omgeroepen (vraag niet hoe, iets als Sophie Mari DuhnHiedjur) en kregen we toch nog twee zitplaatsen aangewezen! Niet naast elkaar, maar achter elkaar, allebei aan het raam. Wat uiteindelijk toch wel leuk was, want hierdoor hebben we kunnen genieten van het prachtige uitzicht tijdens deze vlucht!

We begonnen met de leuke suburbs van Virginia.

Even later hoorden we dat we over Kansas City vlogen, dus door die hint hebben we vrij goed de route weten te bepalen. Sophie sliep, maar Larissa niet en op een gegeven moment maakte zij haar wakker, omdat we over de Rockies in (waarschijnlijk) Colorado vlogen, zo mooi!

Hierna werd het echt compleet een wervelwind van landschapsveranderingen. We vlogen over de Canyonlands:

Om vervolgens over het prachtig mooie rode gebied van Utah te vliegen:

Daarna volgde ineens weer een groen stuk woud. De overgang is heel goed te zien op deze foto:

En na een tijdje naderden de Sierra's, met Yosemite National Park, wat dus ook inhield dat we in California waren nu!

En uiteindelijk: The Bay!

We zaten allebei naast een stel hele aardige Amerikanen (zij kenden elkaar allemaal ook) die uit de buurt van Sacramento kwamen en zij konden ons hele goede tips geven voor onze roadtrip. Bovendien hadden ze interessante feitjes over het Californische landschap. Ze vertelden ons bijvoorbeeld dat de zout vlaktes waar we overheen vlogen zo rood waren vanwege de kleine organismen die in het zoute water leven. En flamingo's (die hier niet zijn hoor) zijn roze omdat ze deze organismen eten! Nooit geweten, weer wat geleerd. Amerikanen zijn direct zo open en gezellig, we vonden het erg leuk om naast ze te zitten en met ze te kletsen.

Eindelijk kwamen we dan om 7 uur lokale tijd aan in San Francisco. Autumn, Sophie’s hostmom stond bij de gate op ons te wachten. Ze werkt op het vliegveld, dus heeft ze speciale privileges. Voor Sophie was het natuurlijk heel erg leuk om haar weer te zien. Ze nam ons mee naar de hangar van American Airlines waar zij werkt, want daar stond haar auto geparkeerd. We reden dwars door San Francisco heen en Sophie herkende echt alles nog.

En uiteindelijk, daar was ie... De Golden Gate Bridge! Om naar Marin County te kunnen moet je daar over heen. En dat blijft elke keer toch stiekem wel geweldig.

Toen we eenmaal in Marin waren, was het voor Sophie natuurlijk helemaal vertrouwd, ze herkende zelfs alle winkels langs de weg. Larissa herkende Sausalito ook, een klein stadje aan de baai met uitzicht op San Francisco, waar ze vijf jaar geleden Nancy ontmoet had. Het is ook een erg mooi stadje, zo aan het water, en we gaan er volgende week nog een keer heen.

We hadden nog niet gegeten (want in het tweede vliegtuig moest je betalen voor een maaltijd en wij zijn zuinige Hollanders), dus Autumn nam ons mee naar de Cheesecake Factory.

Allebei hadden we daar veel over gehoord, maar nog nooit gegeten. Het was een erg groot restaurant, zoals altijd in Amerika erg koud binnen, maar het eten was erg lekker. Larissa had een salade met tomaat, komkommer, bacon en blauwe kaas. Sophie had ook een salade, twee keer zo groot als die van Larissa, met Mexicaanse ingrediënten. En natuurlijk namen we de traditionele vreetfoto’s:

Nadat we uitgegeten waren liepen we nog even langs de grote hoeveelheid cheesecakes die er ongelooflijk lekker uit zagen. (Maar we namen niets!) Vooral de onderstaande zag er goed uit, maar wat een calorieën!

We reden naar Autumn’s huis in Lucasvalley, San Rafael en gingen eigenlijk al vrij snel naar bed, zo moe waren we. Niet zo gek, want het was intussen 11 uur hier, dus 8 uur ‘s ochtends in Nederland, wat dus betekent dat we al meer dan 24 uur op en onderweg waren! Tijd om maar eens even goed uit te rusten en te wennen aan het Californische ritme dus!