Eenmaal aangekomen in San Francisco liepen we eerst door de ferry building, wat tegelijkertijd ook een schattige mall is. We hebben hier een tijdje in een boekenwinkel staan kijken en verder nog langs andere winkeltjes gelopen. Vanaf de grote straat Market Street namen we een bus een stuk naar het zuiden, naar Hayes Street. Autumn had ons verteld dat daar leuke winkeltjes zaten, wat ook klopte, en bovendien wilden we naar Alamo Square. Hier staan namelijk hele schattige typisch San Franciscaanse Victoriaanse huisjes die ook in de serie Full House van vroeger voorkwamen. Bovendien is het uitzicht erg mooi.
Vanuit Alamo Square liepen we a few blocks down en kwamen we langs allemaal mooie huisjes en door straatjes. Een kleine selectie van het straatbeeld:
Uiteindelijk kwamen we op Haight Street uit. Haight & Ashbury is de hippie buurt van San Francisco. Janis Joplin en The Grateful Dead komen er vandaan, samen met nog vele andere artiesten en tot op het heden is de hippie sfeer te voelen. Maar je kunt er ook heel erg goed shoppen. Sophie’s prom dress van zes jaar geleden kwam hier ook vandaan en ook vandaag zijn we goed geslaagd met jurkjes kopen in de vele leuke winkels in deze buurt.
Intussen was het al weer 8 uur ’s avonds en alle winkels gingen nu toch echt wel dicht. Sophie had bedacht dat het misschien wel leuk was om naar Ocean Beach te gaan voor het diner. Lekker aan het strand dineren met ondergaande zon. We konden vanuit Haight zo de bus pakken. We stapten een paar haltes eerder dan nodig was uit, omdat we op die manier even naar de Safeway (een grote supermarkt) konden om wat dingen te kopen. Helaas bleek dat toen we eenmaal weer aan het lopen waren, het toch wel iets verder naar het strand te zijn dan we in eerste instantie gedacht hadden! En toen realiseerden we ons ook ineens dat het al bijna 9 uur was en de laatste ferry ging al om 21.35! Stonden we daar, in een buitenwijk SF, maar nog net te ver weg van het strand en bovendien hadden we daar nu toch geen tijd meer voor, want we moesten zo snel mogelijk bij de ferry building terecht zien te komen. De wijk was niet al te fijn, dus we besloten al snel om dan maar een taxi te laten bellen om ons zo snel mogelijk daar weg te krijgen. Dit hadden we zo geregeld bij een kleine liquor store, waar we een taxi konden bellen. Volgens de cassettebandjes-stem aan de telefoon zou de taxi er shortly aankomen. En dat duurde maar. En dat duurde maar. Intussen begon de tijd echt te dringen, was het donker geworden en stonden wij in de kou te wachten. Wat een stomme actie weer! Uiteindelijk besloten we maar op de bus te stappen die richting het centrum ging, dan kwamen we in elk geval in de goede richting. Ook al hadden we de ferry intussen lang en breed gemist, de bus naar San Rafael ging in elk geval nog wel. We hadden dus ook geen tijd om iets te eten, dus op weg naar de bushalte, gingen we maar even snel langs de McDonalds, het enige wat nog open was. En zo hadden we dus drie hamburgers binnen twee dagen gegeten. Precies wat niet wilden! Natuurlijk konden we de bushalte eerst ook niet vinden, maar gelukkig kwamen we er precies op tijd achter waar de halte was en zaten we veilig in de bus. De route ging maar tot het San Rafael Transit Center, het algemene busstation bij het centrum en dus moesten we maar een taxi nemen naar het huis van Autumn. Eindelijk veilig thuis. Dachten we.
Maar toen we de deur open wilden doen, bleek deze op slot te zitten! Amerikanen doen vrijwel nooit hun deur op slot, het is hier heel gewoon om de deur open te laten wanneer je weg gaat, maar nee hoor, vanavond was de deur op slot! Nou moet je weten dat Autumn’s huis aan de voorkant eigenlijk nog niet het huis is, maar slechts een muur met een deur er in. Daarna volgt de voortuin en pas daarna het echte huis. Wij klopten dus keihard op de deur, maar niemand hoorde ons. Autumn slaapt ook nog eens aan de andere kant van het huis, dus ze hoorde de bel ook niet. De garage was ook nog eens op slot, dus we wisten echt niet hoe het nou verder moest. In Lucasvalley werken de mobiele telefoons ook niet goed, dus de paar seconden dat we bereik hadden, hebben we direct gesmst en gebeld, maar we kregen Autumn met geen mogelijkheid te pakken. Uiteindelijk ben ik (Sophie) maar een poging gaan wagen om op het dak te klimmen. Vanuit daar kon ik dan namelijk wel de voortuin in springen en dan hopen dat de echte voordeur wel open was. We hadden de groene container naast een plantenbak gezet en konden er zo op klimmen. De eerste pogingen werkten niet echt, omdat ik niet zo groot ben en voornamelijk hele korte benen heb, dus ik kon me niet goed omhoog hijsen. Larissa deed ook een poging, maar het werkte gewoon echt niet. Uiteindelijk vonden we in de truck van Brian (de huisgenoot van Autumn) een stuk hout waarmee we een soort trappetje bovenop de plantenbak konden bouwen en daarmee redde ik het wel! En toen stond ik boven op het dak! Nou had ik direct met die adrenalinestoot door m’n lichaam heen al naar beneden moeten springen, maar ik wachtte te lang en daarna durfde ik toch echt niet meer. Het was toch wel heel erg hoog.
Larissa volgde me al snel op het dak en samen zaten we te overwegen wat onze volgende stap was. Natuurlijk was de sterrenhemel prachtig, maar we wilden toch wel graag ons bed in! Uiteindelijk liepen we maar naar de andere kant van het dak, daar waar Autumn’s slaapkamer zat en hebben we haar geroepen. Ze hoorde ons direct en heeft de voordeur open gedaan. Nadat we met enige moeite naar beneden waren geklommen, konden we dus eindelijk veilig naar binnen en gaan slapen!
1 opmerking:
Dit is echt briljant... buitengesloten en dan maar via het dak, haha! Te cool!
Een reactie posten