Dag 5: IELTS test voor Sophie, San Anselmo Beatles concert en sleepover bij Julia

Vandaag was voor mij (Sophie) een grote dag. Zoals de meesten wel weten ben ik toegelaten aan de University of Cambridge voor een master, maar een van de eisen is dat ik wel een English Language Test doe, de IELTS test. Alle testcentra in Nederland zaten al vol, dus nu moet ik de toets hier maar doen in San Francisco. Ergens vind ik het onzin dat ik deze test moet doen. Ik heb een Engelse universitaire graad en ik heb les gegeven op dit niveau. Maar vooruit, wat moet dat moet. Ik moest me om 8 uur melden bij het testcentrum, dus ik moest al vroeg uit San Rafael weg. Ik had me goed voorbereid op het vroege vertrek dacht ik; ik zou de bus vanuit de wijk nemen en dan overstappen op het transit center. Alleen realiseerde ik me toen ik net wakker was (om 6 uur ’s ochtends!) dat deze bus vanuit de wijk helemaal niet ging, omdat het weekend was! Dat stomme bus systeem hier toch ook. Ik heb toen heel snel gedoucht en heb een taxi gebeld die me op zou komen halen om me naar het transit center te rijden. Deze taxi had ik wederom weer bijna gemist door een misverstand, maar uiteindelijk kwam ik toch veilig aan en even later zat ik in de bus naar de stad. Eenmaal daar aangekomen had ik nog wat tijd over, dus nam ik nog een ontbijt (banana nut bread, wederom een Amerikaanse favoriet van me) bij de Starbucks. Na tien minuten wachten liep ik naar de Golden Gate University, waar het test center was.

Ik was van te voren toch best wel zenuwachtig voor de toets en ik zag in de wachtruimte allemaal studenten met dikke IELTS-voorbereidende studieboeken voor zich. Oops, ik had me echt totaal niet voorbereid. Maar toen ik een gesprekje aanknoopte met deze studenten, had ik al wel snel het idee dat mijn niveau toch duidelijk een stuk hoger lag. Alles was heel erg officieel geregeld en ik mocht helemaal niets mee het klaslokaal in, alleen een flesje water en mijn paspoort. Oh en vooruit, mijn lippenbalsem mocht na uitleg dat ik er aan verslaafd ben en echt niet drie uur zonder kan ook mee. Als eerste kregen we de luister toets. Het niveau viel echt heel erg mee en ik kon alles echt heel erg goed volgen. Er ging een stukje over urban photography, dus terwijl iedereen zat te zwoegen, zat ik gezellig mee te luisteren over mijn grote interesse. Ook de lees toets viel me erg mee, ik was ruimschoots op tijd klaar en vond vooral de tekst over de Franse filosoof Rousseau en educational and child philosophy erg interessant. Past precies in mijn straatje! Ook bij de schrijf toets had ik veel geluk. Je moest een stuk schrijven over toerisme en of dit niet culturen uit elkaar dreef. Ik was het hier niet mee eens en heb een stuk geschreven over couchsurfing, dus wederom, mijn eigen interesse! Daarna hadden we even pauze en liep ik snel naar een Jamba Juice om een smoothie te halen. Om 1 uur was mijn spreektoets, dus ik had drie kwartier. Onderweg had ik een gesprek met een Zuid Afrikaan en daar ging het mis met mijn accent. Omdat Zuid Afrikaans meer lijkt op Brits, begon ik weer heel erg Brits te praten. Ik ben een ontzettende papagaai namelijk; als ik een accent hoor, neem ik het over. Doordat ik zowel in Engeland als Amerika heb gewoond, kan ik het allebei, al kan ik Amerikaans iets beter, iets natuurlijker. Afgelopen dagen ben ik dus van Brits naar Amerikaans geswitched, maar nu ineens, vlak voor mij spreektoets, wisselde ik weer naar Brits. Ik wist niet wat beter zou zijn voor mijn spreektoets en bleef Amerikaans praten tegen de mensen in de Jamba Juice, maar was echt totaal in de knoop met welk accent ik nou moest aannemen. (Mijn gedachtes zijn dan namelijk ook in een bepaald accent) Heel erg verwarrend en ik raakte er erg door in de stress van. Uiteindelijk besloot ik toch voor Amerikaans te gaan en de kans was het grootst dat ik toch tegenover een Amerikaan zou komen te zitten voor de spreek toets, dus dan kon ik me beter daar op richten. Maar bij de toets aangekomen, bleek het een Indiaas-Britse vrouw te zijn. Mijn accent wisselde nog erg, zodra ik het over Amerikaanse zaken had, praatte ik Amerikaans, maar toen ik het over mijn leven in Engeland had, wisselde ik toch automatisch naar Brits. (Overigens: Dit soort zaken is dus precies waar ik me voor interesseer en waar ik mijn master in ga doen, dus sorry voor het lange stuk er over, maar ik vind het zelf erg maf om mezelf als case study te zien) De spreek toets zelf was overigens ook echt een lachertje; ik moest onder andere praten over groente en fruit.

Na de test wilde ik naar het SFMOMA (San Francisco Museum of Modern Art) gaan, omdat ik daar al jaren heen wil, maar het komt er nooit van. En wederom ging het dit keer ook niet door. Op deze dag was namelijk net precies de opening van een nieuwe expositie van fotograaf Richard Avedon, waardoor er een ontzettend lange rij stond. Overigens heb ik de expositie al in Amsterdam gezien, dus had ik ook weinig zin in zo’n druk museum voor een expositie die ik al kende. Toen ben ik dus maar gaan shoppen in het grote winkelcentrum van San Francisco en kocht bij de Abercrombie een spijkerbroek. Daarna bij de Victoria’s Secret lingerie en uiteindelijk bracht ik de spijkerbroek toch maar terug, want ik vond in een andere winkel eindelijk de perfect little black dress voor Cambridge en die wilde ik dan liever hebben. Na het winkelen pakte ik de bus terug naar Marin, naar San Anselmo wel te verstaan.

Larissa had ondertussen een rustig dagje gehad. Zij bleef thuis bij Autumn en heeft lekker een beetje al onze bende opgeruimd, de was gedaan, gezellig met Autumn buiten in de tuin gezeten en zitten kletsen en een stuk voor onze weblog geschreven. Aan het einde van de middag vertrok zij ook samen met Autumn en Autie (Autumn’s dochter van 18) naar San Anselmo. Daar was ’s avonds namelijk een concert van een Beatles tribute band in het park. Zij waren er al veel eerder dan ik en hadden lekker eten bij Comforts gehaald, kipsateetjes, salades en de ultieme cupcakes waar mijn zus Anne en ik soms nog wel eens van dromen en wat voor mij een van de redenen was om terug te keren naar Marin deze zomer.

Mijn bus schema was natuurlijk weer erg gecompliceerd omdat het weekend was, maar uiteindelijk kwam ik even voor 8en ook aan en schoof ik lekker aan op het kleedje. Julia en Casey en haar ouders waren er ook. De band speelde erg goed en de sfeer zat er goed in. Marin County staat bekend om zijn hippie-sfeer en dat was hier ook goed te zien: Kindjes in blote billetjes, mensen in de meest bizarre outfits (zie onderstaande) die hun meest bizarre danspassen lieten zien en af en toe kwam er een walm wiet voorbij.

Ik had het al een beetje gevreesd, maar mijn oude gastgezin was ook aanwezig. Zij waren mijn tweede gastgezin in San Anselmo (voordat ik bij Autumn ging wonen) en we zijn niet erg ‘goed uit elkaar gegaan’ om het maar zachtjes uit te drukken. Ik was dus erg zenuwachtig en bang dat ze me zagen, maar tegelijkertijd wilde ik ze ook niet negeren en gewoon even dag gaan zeggen. De vader, David, speelde in de band en uiteindelijk toen het concert afgelopen was, zagen David en Kippie (de moeder) mij staan (we stonden ook op nog geen meter afstand van elkaar) en zei ik vriendelijk gedag. Ze herkenden me gelukkig direct en we hebben even staan kletsen. Het was redelijk ongemakkelijk, maar uiteindelijk viel het me alles mee.

Na het concert gingen we met Julia en Casey mee. Zoals we al eerder in een blog hebben verteld, had Julia ons namelijk uitgenodigd voor een sleepover om onze tijd op de high school te herleven en hele foute meiden films uit die tijd te kijken. Eerst gingen we (’s avonds laat!) naar de Safeway supermarkt om allemaal lekkers te kopen. Vooral Larissa ging helemaal los en kon niet kiezen, de ene chocoladetaart leek nog lekkerder dan de andere. Het is zo grappig. Ze past echt perfect bij dit vriendengroepje. Toen ik hier nog woonde, hoorde mijn Duitse vriendinnetje Moni er bij, zij was ook een exchange student en samen met Casey en Julia waren we vriendinnen. Larissa paste eigenlijk perfect in de rol van Moni vervangster en het klikt gewoon heel erg goed tussen de meiden, echt heel erg leuk om te zien!

Eenmaal thuis bij Julia gingen we eerst the Lizzie McGuire Movie kijken, wat natuurlijk echt een verschrikkelijk foute film is, maar toch konden we alle liedjes mee zingen. Ook de volgende film What A Girl Wants was erg fout, maar toch erg leuk om die films weer te zien waar we destijds zo gek op waren. Larissa had zich helemaal vol gegeten aan de chocoladetaart, ze was echt misselijk! Uiteindelijk gingen we rond een uurtje of drie slapen.